Skáldfeðgar II

Arnaldur Indriðason sendi frá sér bókina Einvígið núna fyrir jólin. Þetta er ekki ein af bestu bókunum hans en alveg ágæt aflestrar. Arnaldur hefur sérhæft sig í ritun glæpasagna og kryddar þær með ýmsum hætti með efnum úr íslenskri menningu og sögu.

Undanfarin ár hafa bækur Arnaldar verið þær mest lesnu á okkar ástkæra Ísalandi. Þar við bætist að hann er núna vinsælasti íslenski rithöfundurinn erlendis. Hann fetar þannig í fótspor margra frægra manna frá þessari söguþjóð. Einhverra hluta vegna er það samt þannig að glæpasagnahöfundar verða yfirleitt ekki jafn sígildir og þeir sem staðsetja sig annars staðar á bókmenntasviðinu. Því verður Arnaldur líklega seint eins frægur og t.d. Laxnes, Jón Sveinsson og Snorri Sturluson. Það eru ekki allir sem komast í Kaþólikkaklúbbinn.

Arnaldur er sonur Indriða G. Þorsteinssonar sem var vinsæll höfundur á árum áður. Bækur beggja eru misjafnar en þær bestu hvors um sig afbragðs góðar og báðir á meðal ástkærustu rithöfunda þjóðarinnar á sinni tíð. Það má þess vegna kalla þá þjóðskáld. Þeir skrifa bækur fyrir venjulegt fólk og sögur þeirra höfða líklega enn sterkar til almennings en bókmenntafræðinga þó þeir séu heldur engir útlagar í augum þeirrar stéttar. Að minnsta kosti tvær bækur Indriða voru kvikmyndaðar, Land og Synir og 79 af stöðinni. Þá hefur Mýrin eftir Arnald verið kvikmynduð.

Kannski er veikleiki beggja sá að bækur þeirra verða til lengdar of einsleitar. Þannig hneig nokkuð frægðarsól Indriða þegar á leið og síðustu bækur hans voru slakari en þær fyrstu. Ekki er þó sanngjarnt að leggja þann dóm á Arnald þar sem hann er enn á hátindi skáldferils síns. Það á eftir að koma í ljós hvernig rithöfundarferill hans þróast.  Báðir skrifa einfaldan og læsilegan stíl. Eru rammíslenskir, nota íslenskt orðfæri og sækja efnivið í íslenskan veruleika og dægurmál.

Indriði gekk jafnan í sparifötum með þverslaufu.  Alltaf reffilegur og svipmikill karakter. Hann var stundum kallaður hinn íslenski Hemingway. Indriði átti til að yrkja gullfalleg ljóð eins og þetta hér sem flestir kunna (fyrra erindi):
   Vegir liggja til allra átta,
   enginn ræður för.
   Hugur leitar hljóðra nátta
   er hlógu orð á vör.
   Og laufins græna á garðsins trjám,
   og gleðiþyts í blænum.
   Þá voru hjörtun heit og ör,
   og hamingja í okkar bænum.