Skáldfeðgar I

Ég las nýlega Málverkið eftir Ólaf Jóhann Ólafsson. Bókin er mjög góð eins og vænta mátti. Ólafur er tvímælalaust einn allra besti rithöfundur okkar af sinni kynslóð. 

Ólafur Jóhann er sonur Ólafs Jóhanns Sigurðssonar skálds.  Margt er líkt með þeim feðgum eins og stundum hefur verið bent á (sjá t.d. hér). Báðir eru alvörugefnir, skrifa myndríkan texta og skapa djúpar persónur.

Ólafur yngri var afburða námsmaður á sinni tíð. Ég heyrði einhverntíman að hann væri eini nemandinn sem hefði fengið 10 í íslenskum stíl í MR. Þetta veit ég þó ekki fyrir víst en það er alveg ljóst af bókum Ólafs að hann er enginn meðalmaður að andlegu atgervi. Þær eru allar svo vel gerðar og kannski óþægilega gallalausar ef eitthvað er hægt að finna að þeim.

Á uppvaxtarárum Ólafs eldri reyndu flestir snjallir námsmenn og þeir sem voru góðum gáfum gæddir fyrir sér á skáldskaparsviðinu. Seinna meir færðist metnaður þeirra yfir á það að ná langt í viðskiptaheiminum. Það er gaman að því að Ólafur yngri hefur sameinað þetta hvort tveggja. Hann er í nokkrum sérflokki íslenskra rithöfunda og í raun alþjóðlegur rithöfundur sem skrifar bækur sínar bæði á íslensku og ensku.

Mér hefur alltaf fundist Ólafur eldri enn betra ljóðskáld en sagnaskáld. Að sumu leyti vanmetinn sem eitt allra besta ljóðskáld íslendinga á 20. öld.  Þetta er úr einu kvæði hans ef ég man rétt:
    Í eftirleit um afrétt fornan
    einn ég geng uns birtan dvín.
    Ég á langa leið að baki,
    lengri er sú sem bíður mín.

Í Málverkinu er nokkrum sinnum tekið þannig til orða að birtan dvíni og vísan er einkennandi fyrir margar persónur þeirra feðga. Þær eru einar á ferð í eftirleitinni löngu um tilveruna, eigin vitund og samvisku. Þær verða stundum meira og meira einar eftir því sem fleira fólk blandast inn í líf þeirra.

Texti Ólafs yngri er líka á köflum mjög ljóðrænn og ég vona að hann skrifi einhverntíman ljóðabók.